ΛΟΓΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΔΡΩΝ.

Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν σβήνει κανείς κι ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.
( Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ )


Οι υψηλές θέσεις είναι σαν τις πυραμίδες, δύο ειδών ζώα μπορούν να ανέβουν στην κορυφή τους, αετοί και ερπετά. ( ΑΛΑΜΠΕΡ )


Ο σοφός ξέρει τι ξέρει. Ο αμαθής ξέρει πως δεν ξέρει τίποτα. Ο ημιμαθής όμως νομίζει ότι τα ξέρει όλα και οτιδήποτε δεν ξέρει το νομίζει περιττό ή λανθασμένο. ( ΣΤΑΪΝ )


Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.      ( ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ  436π.χ ~ 338π.χ. )

19η ΜΑΙΟΥ- ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ .

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923. Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000-368.000 Ελλήνων. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά αναγνωρίζονται επισήμως ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος και την Αυστραλία  αλλά και από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.

Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες. Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε εναντίον του Ελληνικού λαού. Η Γενοκτονία των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Θύματα

Για το ελληνικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη από την Άνοιξη του 1914 μέχρι το 1923, ο Αριστοκλής Ι. Αιγίδης στο σημαντικότατο βιβλίο που έγραψε για το προσφυγικό ζήτημα "Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας" (Αθήνα 1934) τονίζει ότι «1.200.000 ψυχές αποτελούν τον τραγικόν εις ανθρώπινας απώλειας απολογισμόν του αγώνος». Ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών και διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, τονίζει ότι «μιλάμε για πάνω από 800.000 Έλληνες». Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε:

«Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ... ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν...».

Διεθνής αναγνώριση

Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Επίσης, στο 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Στο Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων.

Η δημιουργικότητα των Ελλήνων.

Όλα τα μέσα έχουν κατατρομάξει το λαό μας με την καταστροφολογία τους λες και έγινε καινούρια μόδα. Έτσι οι περισσότεροι δικοί μας έχουν την εντύπωση πια ότι όχι μόνο τίποτα δεν μπορεί να μας σώσει, αλλά ότι οι ίδιοι δεν αξίζουμε τίποτα. Είναι πραγματικά γελοίο να πιστέψουμε τέτοια προπαγάνδα. Ο ελληνικός λαός υπάρχει εδώ και χιλιετίες και πάντα το βλέμμα μας ήταν ανοιχτό προς τον κόσμο. Πάντα θεωρούσαμε ότι είχαμε ένα ρόλο να παίξουμε όχι στα λεγόμενα κοινά μόνο, αλλά στα κοινά του κόσμου. Ποτέ δεν ήμασταν πολλοί και συχνά ήμασταν σπάνιοι σε διάφορους τομείς, όπου η καινοτομία και η δημιουργικότητα είναι απαραίτητες. Ξαφνικά κάθε παρουσία που αφορά τους Έλληνες είναι στην καλύτερη περίπτωση μια θυματολογία, στις άλλες μας εξηγούν ότι δεν είχαμε ποτέ ήρωες, ότι ζούσαμε φιλελεύθερα ακόμα και υπό κατοχή, ότι δεν είχαμε σχέση με τους Αρχαίους, ότι αποτελούμε μια εκφυλισμένη παράσταση του Βυζαντίου. Και το πρόβλημα το αληθινό είναι ότι οι δικοί μας αρχίζουν και το πιστεύουν. Μας βομβαρδίζουν με ποσότητα και παραγωγικότητα και σιωπούν για την ποιότητα και τη δημιουργικότητα. Αν εγκλωβιστούμε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, θα πέσουμε όντως στην παγίδα αυτού του δόγματος. Αλλά πότε ο ελληνισμός ασχολήθηκε με την κοινωνία, για να το κάνει τώρα; Η απάντηση είναι απλή: ποτέ! Ο Ελληνισμός σχετίζεται με την Ανθρωπότητα και τον Χρόνο. Ζει για την πρώτη και πεθαίνει για τον δεύτερο. Αυτές είναι η οντολογία και η τελεολογία του. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Δεν μπορούν απλώς να μας περιορίσουν στον ρόλο του θύματος, για να μας εξοντώσουν νοητικά, διότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Το θέμα είναι αποκλειστικά κατά πόσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τους δικούς μας. Αντέξαμε γενοκτονία, αντισταθήκαμε σε γενοκτονία μνήμης και τώρα πρέπει να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πρώτα ότι αξίζουμε όχι τη μοίρα μας, διότι μπορούμε να τη γράψουμε εμείς, αντί να περιμένουμε από τους άλλους, όταν κοιμόμαστε, αλλά ότι αξίζουμε διότι είμαστε άξιοι για το έργο που παράγουμε για την ανθρωπότητα. Μας έχουν φλομώσει με αξιολογήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά, ενώ κανείς δεν μιλά για αξιολογία λες και είναι μια άγνωστη λέξη ή μάλλον απαγορευμένη στο ελληνικό λεξιλόγιο. Ακόμα και θεσμικά το πλαίσιό μας είναι ξεκάθαρο. Ανήκουμε στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Σε αυτό το πλαίσιο παίζουμε, διότι έγινε με την πάροδο του χρόνου πεδίο δράσης. Κι αν μας αμφισβητούν, δεν πειράζει. Την ελιά την χτυπούν, όταν έχει καρπούς. Δεν το λέμε μόνο εμείς, αλλά ο ίδιος ο Leonardo da Vinci, ο οποίος είχε ως μοναδικό πρότυπο τον Αρχιμήδη. Ας συνεχίσουμε λοιπόν το έργο μας ως Έλληνες κι ας αδιαφορήσουμε για τις κριτικές και τις αδικίες. Απλώς ας δώσουμε κουράγιο στους συμπατριώτες μας όχι από ελεημοσύνη, αλλά από αγάπη προς τη δημιουργικότητά τους που φέρνει την ομορφιά, τη μόνη που θα σώσει τον κόσμο, όπως έλεγε ο Dostoïevski.

Ν. Λυγερός

Μάης. Η αναγέννηση της φύσης.

Πρωτομαγιά των λουλουδιών 
Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) της οποίας το όνομα προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. 
Η φυσιογνωμία του Μαίου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ' αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. 
Αργότερα, η αρχική αυτή έννοια χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές, από τις ελάχιστες χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών. 
Στην αρχαία Ελλάδα 
Aπό τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Aνθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Aυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Eλλήνων. Iδρύθηκε πρώτα στην Aθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Aνθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Eλλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή. 
Κατά τα Θαργήλια, γιορτή που έδινε και το όνομά της σ ολόκληρο τον μήνα (που αντιστοιχούσε κατά ένα μέρος στον δικό μας Μάιο), σχημάτιζαν μια λατρευτική πομπή προς τιμήν του Ήλιου και των Ωρών (=Εποχών), που συντελούσαν στην ωρίμανση των καρπών. Στην πομπή περιέφεραν ένα πράσινο κλαδί που μόλις είχε αποκτήσει φύλλα. Το τύλιγαν με ταινίες και κρεμούσαν σ αυτό σύκα, διάφορα ψωμάκια και μικρά φλασκιά γεμάτα κρασί, λάδι και μέλι. Το καταστόλιστο αυτό κλαδί στο τέλος της γιορτής τοποθετούνταν στις θύρες των ναών και των σπιτιών όπου έμενε ώσπου να ξεραθεί για να μπορεί να καεί και να αντικατασταθεί την επόμενη χρονιά από ένα νέο. 
Τα Θαργήλια ήταν κυρίως αγροτική γιορτή. Στη διάρκειά της γινόταν προσφορά των πρώτων καρπών της νέας συγκομιδής στους θεούς. Με τέτοιες πράξεις ο άνθρωπος ήθελε να ευχαριστήσει το θείο για όσα του πρόσφερε και να εξασφαλίσει τη συνέχιση της εύνοιάς του. 
Στα βυζαντινά χρόνια
Στα βυζαντινά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη πραγματοποιούνταν ειδική τελετή στο Στάδιο της πόλης με την παρουσία του αυτοκράτορα στη διάρκεια της οποίας ο λαός υποδεχόταν με ύμνους τον ερχομό της άνοιξης. 
Oι χρονογράφοι και οι ιστορικοί, που κατέγιναν με την ιστορία της Eπτανήσου, διέσωσαν την περιγραφή των εθίμων της Πρωτομαγιάς από την μεσαιωνική Κέρκυρα όπου ήταν αληθινή τελετουργία! 
 «Πιάνω το Μάη»
Κεντρικός πυρήνας του εορτασμού της Πρωτομαγιάς σε όλους τους πολιτισμούς ήταν η ανθρώπινη χαρά για την άνοιξη, η αυθόρμητη λατρεία της βλάστησης, οι μαγικές ενέργειες για την τελείωσή της και η προσπάθεια «μετάληψης» των δυνάμεων της φύσης. Απότοκο των δοξασιών αυτών είναι το μαγιάτικο στεφάνι στην πόρτα των σπιτιών από διάφορα άνθη και καρπούς. 
Η αναγέννηση της φύσης στον ελληνικό λαϊκό βίο συμβολιζόταν με διάφορα έθιμα. Μια άλλη δοξασία σχετική με το Μάη αναφέρεται στο πρωϊνό νερό και την πρωϊνή του δροσιά που έχει εξαγνιστική και ανανεωτική δύναμη. Σε πολλά νησιά του Aιγαίου, την ημέρα της Πρωτομαγιάς, τα κορίτσια σηκώνονταν την αυγή και έπαιρναν μαζί τους τα λουλούδια, που είχαν μαζέψει από την παραμονή και πήγαιναν στα πηγάδια να φέρουν το «αμίλητο νερό». Δηλαδή το κουβαλούσαν χωρίς να μιλήσουν καθόλου. Kαι όταν το έφερναν στο σπίτι, νίβονταν όλοι μ αυτό. 
Πολλές δοξασίες σχετικές με τα μάγια, λόγω και παρετυμολογίας του ονόματός του, συνδέονταν στην παράδοση του λαού με τον Μάϊο και τη βλαπτική του ιδιότητα. Το γεγονός έχει την εξήγησή του στο ότι κατά τα ρωμαϊκά χρόνια τελούνταν γιορτές προς τιμήν των νεκρών.Είναι λοιπόν ο μήνας των νεκρών και οι θνητοί δεν πρέπει να κάνουν κάτι που θα τους προσβάλλει. Η επιφυλακτικότητα αυτή έφερε τη συνήθεια σε πολλά μέρη να μη γίνονται γάμοι αυτό τον μήνα αλλά και να λαμβάνονται μια σειρά μέτρων για να μην πιάσουν τα μάγια.