Προέλευση του Εθίμου της Πρωταπριλιάς.

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες. 

Από τους Κέλτες
 Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο "κώδικας δεοντολογίας" των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

Από τη Γαλλία
 Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και ποιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 ηπρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η "1η Απριλίου". Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιάθεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Το έθιμο στην Ελλάδα 
 Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα. Σύμφωνα με τον Έλληνα λαογράφο Λουκάτο το έθιμο αυτό αποτελεί ένα σκόπιμο "ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την όποια παραγωγή" όπως είναι η αρχή του μήνα τόσο για τον Μάρτιο, όσο και τον Απρίλιο υποχρεώνοντας πολλούς να λαμβάνουν διάφορα "αντίμετρα" (αλεξίκανα μέτρα). Επίσης και ο Έλληνας λαογράφος Γ. Μέγας συμφωνεί πως η πρωταπριλιάτικη "ψευδολογία" παραπλανά ελλοχεύουσες δυνάμεις του κακού, έτσι ώστε να θεωρείται από τον λαό ως σημαντικός όρος μαγνητικής ενέργειας (έλξης ή αποτροπής) για μια επικείμενη επιτυχία.

Περιστατικά
 Τον προηγούμενο αιώνα, η τεχνολογία βοήθησε κάποιους να ξεγελάσουν χιλιάδες άτομα την ημέρα αυτή. Για παράδειγμα μια Αμερικάνικη εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο (στις αρχές του 20ού αιώνα), στο οποίο αναφερόταν ότι ο Τόμας Έντισον είχε εφεύρει μια μηχανή, η οποία μετέτρεπε το νερό σε κρασί. Οι μετοχές των εταιριών παρασκευής και διακίνησης οίνου, σημείωσαν κατακόρυφη πτώση στο χρηματιστήριο. Ένα άλλο παράδειγμα μεγάλης πρωταπριλιάτικης φάρσας, είναι αυτή του δικτύου BBC το 1957. Τότε προβλήθηκε από το δίκτυο αυτό ένα ρεπορτάζ, στο οποίο Ιταλοί γεωργοί μάζευαν μακαρόνια από τα δέντρα που υποτίθεται ότι τα παράγουν. Παρόμοια ρεπορτάζ συνεχίζονται όμως μέχρι και σήμερα σχεδόν από το σύνολο των ΜΜΕ, που τις περισσότερες φορές αγγίζουν σημαντικά θέματα οικονομίας, διασκέδασης, κ.λπ.

ΠΑΛΑΜΗΔΙ.

Το Παλαμήδι είναι φρούριο στο Ναύπλιο το οποίο κατασκευάστηκε το 1687 από τους Βενετούς, ύστερα από την κατάληψη του λόφου στον οποίο βρίσκεται, μετά από σφοδρή μάχη με τους Οθωμανούς κατά τον Βενετοτουρκικό Πόλεμο. 


Ο λόφος πάνω στο οποίο βρίσκεται έχει ύψος 216 μέτρα και η ανάβαση στο Παλαμήδι γίνεται είτε μέσω αμαξιτής οδού είτε μέσω μιας σκάλας με 999 σκαλοπάτια. Το 1715, κατά την διάρκεια του τελευταίου Βενετοτουρκικού Πολέμου οι Οθωμανοί το κυρίευσαν αφού ανατίναξαν τμήμα του.

Κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 οι Τούρκοι οχυρώθηκαν στο Παλαμήδι αλλά στις 30 Νοεμβρίου 1822 οι Έλληνες το κατέλαβαν έπειτα από μάχη στην οποία συμμετείχαν ο Στάικος Σταϊκόπουλος ο Μοσχονησιώτης και 300 άνδρες.


Μετά την Επανάσταση, το Παλαμήδι χρησίμευσε σαν φυλακή, στην οποία το 1833 φυλακίστηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και αποφυλακίστηκε 11 μήνες μετά, έπειτα από χάρη του βασιλιά Όθωνα.

ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΕΛΑΣΗ.

.....25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ !!!

Παρατηρήστε ότι μέσα σε αυτά τα λίγα λεπτά του παραπάνω βίντεο περιγράφονται όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της φυλής μας. Τι διακρίνω λοιπόν από τα παραπάνω; ( με τη σειρά που εξελίσονται ).
Θρησκευτικότητα, ατομισμό, διχόνοια, δειλία, ηγετικές ικανότητες, φιλότιμο, ανδρεία, ηρωισμός σε υπέρμετρο σημείο.
Το θέμα βέβαια είναι ότι για να φτάσουμε στο τελευταίο σημείο έχουμε περάσει και από αρνητικές καταστάσεις. Και θέτω ένα απλό ερώτημα για προβληματισμό, μιας και για μένα η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Σε ποιό από τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρισκόμαστε σήμερα ; ( για να γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει ).

ΠΑ.Λ.ΜΟ.Σ. ~ ΧΟΡΟΚΩΣ.......ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ 2012

ΕΡΧΕΤΑΙ...ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ Η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ.

Πριν λίγο καιρό είχαμε αναστείλει τη λειτουργία της επίσημης ιστοσελίδας του ΠΑ.Λ.ΜΟ.Σ. για λόγους που είχαμε εξηγήσει.
Η προσπάθεια λοιπόν ξεκινάει και πάλι. Οργανωνόμαστε ώστε τον Σεπτέμβριο να είμαστε και πάλι έτοιμοι να ξεκινήσουμε τα μαθήματα.
Η αρχή γίνεται από το ολοκαίνουριο site που θα είναι έτοιμο σε λίγες ημέρες στη γνωστή διεύθυνση  
www.palmos-dance.gr για την ελληνική έκδοση, και www.palmos-dance.eu για την αγγλική έκδοση.
Παράλληλα θα παρουσιαστεί και επίσημα για πρώτη φορά το καινούριο λογότυπο του Συλλόγου, μια μοναδική σύνθεση που σχεδιάστηκε αποκλειστικά για το Σύλλογό μας.
Περισσότερα σε λίγες ημέρες............................

ΜΙΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΕΠΟΧΗ.....ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ.

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ " ΕΠΤΑΣΗΜΟ" ΣΕ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ.

ΝΑΥΠΛΙΟ

Στην αρχαιότητα το Ναύπλιο ήταν γνωστό ως Ναυπλία. Κτίστηκε από τον Ναύπλιο, γιο του Ποσειδώνα, ο οποίος ήταν προστάτης του Ναυπλίου. Θεμελιωτής του Ναυπλίου (= ναυτική πόλη) φέρεται ο ομώνυμος μυθικός ήρωας, πατέρας του Παλαμήδη. Κατά τη Μυκηναϊκή εποχή, η πόλη υπήρξε ισχυρό ναυτικό κράτος με τείχος στο βράχο της Ακροναυπλίας, το οποίο αργότερα υπέπεσε σε παρακμή και εγκαταλείφθηκε. Η πόλη του Ναυπλίου ήταν ανεξάρτητη, αλλά γύρω στα 600 π.Χ. περιήλθε στην κυριαρχία του Άργους.

 Το Ναύπλιο εμφανίζεται σαν ηγεμονία από τον Μεσαίωνα, στη διάρκεια του οποίου γνώρισε την κυριαρχία των Βυζαντινών, των Ενετών και των Φράγκων. Οι πρώτοι έχτισαν τα νεότερα τείχη της Ακροναυπλίας πάνω στα ίχνη της «Κυκλώπειας» οχύρωσης, ενώ στους δυτικούς οφείλεται η ολοκλήρωση των έργων και η προσθήκη των κάστρων στο Παλαμήδι και το Μπούρτζι. Από το 1188 μ.Χ. αποτελεί την πόλη – κάστρο του ηγεμόνα Θεόδωρου Σγουρού. Το 1247 επί ηγεμονία Λέοντα Σγουρού, κατελήφθη από τον Γουλιέλμο Βιλλαρδουίνο τον Α΄, ο οποίος παρεχώρησε την πόλη μαζί με το Άργος στον Όθωνα ντε Λαρός.
Το 1388 το Ναύπλιο κατελήφθη από τους βενετούς, το 1540 από τους Τούρκους, το 1686 ξανά από τους Βενετούς με τον Μοροζίνι και το 1715 το κατέλαβαν ξανά οι Τούρκοι μέχρι το 1822, οπότε η πόλη απελευθερώθηκε από τον Νικηταρά. Το 1823 ορίζεται η επίσημη έδρα της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης. Το 1827, μετά από απόφαση της Εθνοσυνέλευσης, γίνεται έδρα του Κυβερνήτη (Καποδίστριας) και πρωτεύουσα της Ελλάδος και σ’ αυτό αποβιβάστηκε το 1834 κι ο πρώτος βασιλιάς της απελευθερωμένης χώρας, ο Όθωνας, που το διατήρησε για πρωτεύουσά του μέχρι το 1834, οπότε και μετέφερε την πρωτεύουσα του Κράτους του στην Αθήνα.
 Η πόλη είναι γνωστή και από τις δίκες του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα καθώς κι απ΄τη φυλάκιση του γέρου του Μοριά στο Παλαμήδι (το 1834). Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας έξω από το Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Την 1η Φεβρουαρίου 1862 το Ναύπλιο επαναστατεί κατά της βασιλείας του Όθωνα.


Η παλαιά πόλη .


Η Παλαιά Πόλη του Ναυπλίου χτίστηκε στα πόδια του Μεγάλου Βράχου και επεξετάθηκε με γειτονιές γύρω της, που γρήγορα μεγάλωσαν και απέκτησαν νέα πολεοδομική μορφή, σύμφωνα με τις επιταγές της οικιστικής ανάπτυξης.
 Η βόλτα στα σοκάκια με τα πέτρινα σπίτια, η ανηφόρα στα στενά δρομάκια, τα γεμάτα σκαλοπάτια που οδηγούν στις πάνω γειτονιές που μοσχοβολούν από τις ανθισμένες γλάστρες στις εξώπορτες και οι παλιές πετρόκτιστες βρύσες, συνθέτουν την εικόνα της αισθητικής απόλαυσης που προσφέρει η αυθεντικότητα της Παλαιάς Πόλης. Η οδός Αναστασίου Πολυζωίδη, χωρίζει την Παλαιά από τη Νέα Πόλη. Η Παλαιά Πόλη έχει ρυμοτομηθεί από την εποχή του Καποδίστρια, με σχεδιασμό του μηχανικού Σταμάτη Βούλγαρη, ενώ η Νέα απλώνεται μέχρι και τη διασταύρωση των δύο βασικών εισόδων, τη Λεωφόρο Ασκληπιού και τη Λεωφόρο Άργος-Ναυπλίου.
 Η περιήγηση στην Παλαιά Πόλη είναι μια γοητευτική περιπέτεια, μια και είναι συγκεντρωμένα όλα τα πολιτιστικά στοιχεία-αξιοθέατα, από την Αρχαία αλλά και τη Νεότερη Ελληνική Ιστορία. Η περιήγηση μπορεί να αρχίσει από την περίφημη Πύλη της Ξηράς, που οικοδομήθηκε την ίδια εποχή με το Παλαμήδι, αν όμως αρέσει η περιπλάνηση, τότε η Βασιλέως Κωνσταντίνου, ο «Μεγάλος Δρόμος», είναι η αφετηρία για την αυθεντική ανακάλυψη του Ναυπλίου. Είναι ο πρώτος δρόμος που κατασκευάστηκε με τις κλασικές προδιαγραφές στην Ελλάδα, πρωτοβουλία του Ιωάννη Καποδίστρια, που ήθελε δρόμους και πόλεις ίδιες με τις προδιαγραφές των ευρωπαϊκών. Στην αρχή του μεγάλου δρόμου, εκεί που σήμερα συναντάται το Άγαλμα του Όθωνα, χτίστηκε το σπίτι του και είναι γνωστό ως «παλατάκι». Κάηκε το 1929. Στη συμβολή του «Μεγάλου Δρόμου» με την οδό Τερζάκη, βρίσκεται η πρώτη Στρατιωτική Σχολή στην Ελλάδα, ενώ στο τέλος του, στην Πλατεία Συντάγματος, υπάρχει ένα σπουδαίο κτίριο, το βενετσιάνικο οπλοστάσιο, που χτίστηκε το 1713. Από το 1930, φιλοξενεί το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ναυπλίου. Στη γωνία των οδών Συγγρού και Πλαπούτα, βρίσκεται το σπίτι του Άρμανσπεργκ, του επικεφαλή της Τριανδρίας των Αντιβασιλέων επί Όθωνος.
 Στη συνέχεια συναντάται το θαυμάσιο Δικαστικό Μέγαρο, ενώ νοτιότερα υπάρχει η οικία του Νικηταρά. Ενδιαφέρον περιηγητικό έχει μια επίσκεψη στην Πλατεία των Τριών Ναυάρχων (Κορδικτόν, Δεριγνύ και Χέυδεν). Στον ίδιο χώρο της πλατείας βρίσκεται το μνημείο του Δ. Υψηλάντη και γύρω της το κτίριο του πρώτου Ελληνικού Γυμνασίου, που χτίστηκε το 1833 και το πρώτο Φαρμακείο. Στην ίδια περιοχή υπάρχει και το κτίριο της πρώτης Ελληνικής Σχολής Ευελπίδων, ιδρυθέν το 1829. Με χιλιάδες τόμους βιβλίων, έχει εγκατασταθεί η Βιβλιοθήκη του Πολιτιστικού Συλλόγου «Παλαμήδης» στην οδό Αμαλίας.
Ο δρόμος από τη βιβλιοθήκη οδηγεί στην Πλατεία Συντάγματος, όπου βρίσκονταν οι οικίες πολλών αγωνιστών του 1821. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν διατηρητέα, το κτίριο του Παλαιού Βουλευτικού που σήμερα φιλοξενεί το Ωδείο, το Τζαμί, το Μουσείο του Ναυπλίου (πρώην ενετικό κτίσμα) και οι φυλακές Λεονάρδου. Μια επίσκεψη στο Μουσείο του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, στην Μητρόπολη του Ναυπλίου, όπου δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας από τους Μαυρομιχάληδες το 1831, και στην Πινακοθήκη, θα γεμίσουν με εικόνες θαυμασμού κάθε επισκέπτη.
Η περιδιάβαση στην Παλαιά αλλά και τη Νέα Πόλη του Ναυπλίου, έχει τη γοητεία του απροσδόκητου, του απρόβλεπτου, που όμως δένονται με μια αρμονική συνύπαρξη του παρελθόντος και του παρόντος, αφήνοντας συνεχώς ένα ελπιδοφόρο μέλλον, σ' αυτό το κράμα της ομορφιάς και της αρμονίας, που κυριαρχεί στο Ανάπλι, από τη μια άκρη του ως την άλλη!

ΠΥΡΓΙΩΤΙΚΑ.

Τα Πυργιώτικα είναι ένα μικρό χωριό 400 περίπου κατοίκων πολύ κοντά στην πόλη του Ναυπλίου (6 χιλιόμετρα). Είναι χτισμένο σε ύψος περίπου 120 μέτρων, γεγονός που προσφέρει αμφιθεατρική άποψη του Ναυπλίου από οποιοδήποτε σημείο του χωριού.
Στο χωριό ο επισκέπτης θα συναντήσει 5 εκκλησίες. Το ιστορικό εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη , του Αγ. Ταξιάρχες, τον Άγ. Νικόλαο, την Αγία παρασκευή και την κεντρική εκκλησία, τον Αγ. Γεώργιο. Η κεντρική εκκλησία του χωριού αφιερώθηκε στον Αγ. Γεώργιο, για να θυμούνται οι Πυργιώτες την καταγωγή τους.
 Οι "γενεαλογικές ρίζες" των κατοίκων του χωριού οδηγούν στην Αρκαδία. Οι μισοί κάτοικοι κατάγονται από το Πυργάκι Αρκαδίας (κοντά στη Βυτίνα), εξού και το όνομα Πυργιώτικα, και οι άλλοι μισοί από το χωριό Ροεινό της Τρίπολης. Οι Αρκάδες κατέβαζαν τα καλοκαίρια στα Χειμαδιά τα κοπάδια τους. Η περιοχή των Πυργιώτικων ήταν ιδανική, διότι είχε και τροφή και νερό για τα ζώα.
Το 1870 έγινε μία κατολίσθηση στο Πυργάκι Αρκαδίας και καταστράφηκαν πάρα πολλά σπίτια. Για το λόγο αυτό κάποιοι βοσκοί άρχισαν να κατεβαίνουν μόνιμα στα Πυργιώτικα και κάποιοι στο Μελιγαλά Μεσσηνίας.
Η κάθοδος έγινε σταδιακά, όπως λένε οι παλιοί, και αφού είχαν πρώτα δοκιμάσει να εγκατασταθούν στο Τολό. Στο Τολό, όμως, διηγούνται οι παλιοί, ότι δεν είχε ούτε χορτάρι για τα ζώα ούτε και ξύλα για καυσόξυλα. Οπότε στράφηκαν προς τα Πυργιώτικα, αναφωνόντας για το Τολό "σε αυτόν τον τόπο μόνο αλμύρα θα πάρουμε". Κατόπιν, εγκαταστάθηκαν γύρω από τη σημερινή πλατεία του χωριού χτίζοντας πρόχειρες καλύβες. 
Κάθε χρόνο 2-3 οικογένειες από την Αρκαδία έρχονταν να εγκατασταθούν στα Πυργιώτικα και για να μπορέσουν να βοσκήσουν τα ζώα τους νοίκιαζαν "στανοτόπια".
Οι Πυργιώτες διατηρούν δεσμούς με τον πρώτο τόπο καταγωγή τους. Κάθε χρόνο στην εορτή των Αγ. Πάντων πηγαίνουν στο Πυργάκι , όπου στο εκλησσάκι του Αη Γιάννη έχουν κάνει δωρεά μία εικόνα του Αγ. Γεωργίου και πραγματοποιούν δέηση. Επιπλέον, κάθε χρόνο πηγαίνουν και στο Ροεινό Αρκαδίας στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου. 
Ένα έθιμο που διατηρούνταν μέχρι και πριν από κάποια χρόνια είναι το ζύγισμα των μικρών παιδιών στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου. Όσο ζύγιζε το παιδί τόση ήταν η προσφορά σε χρήματα της οικογένειας προς την εκκλησία.

ΑΡΧΑΙΑ ΤΙΡΥΝΘΑ.

Η Τίρυνθα ήταν σημαντικό κέντρο του μυκηναϊκού κόσμου. Τα ερείπιά της σώζονται 15 χλμ. περίπου Ν.Α. των Μυκηνών, στην εθνική οδό Άργους-Ναυπλίου. Τα ερείπια της ακρόπολης αυτής, καθώς και των Μυκηνών είναι σχεδόν μόνο της μυκηναϊκής εποχής. Ανασκαφές έχουν γίνει εκεί κατά καιρούς.

Η Τίρυνθα είχε κατοικηθεί από τα αρχαιότατα χρόνια, πολύ πριν εγκατασταθούν εκεί τα πρώτα ελληνικά φύλα, οι δημιουργοί του μεσοελλαδικού και του μυκηναϊκού πολιτισμού (2000-1600 π.Χ.). Ο χώρος κατοικήθηκε έως τα μέσα του 8ου π.Χ. αιώνα. Στην ακρόπολη της Τίρυνθας έχουν παρατηρηθεί τέσσερις διαφορετικές οικοδομικές περίοδοι. Από αυτές, η πρώτη για την οποία δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα είναι προμυκηναϊκή. Οι επόμενες δύο ανήκουν στον 14ο π.Χ. αιώνα. Η τρίτη ανάγεται στο τέλος του 13ου π.Χ. αιώνα.

Τότε παίρνουν τη μορφή που θα περιγράψουμε τα τείχη και το ανάκτορο. Το ανάκτορο είναι κτισμένο πάνω σε λόφο ύψους 18 μ, μήκους 300 μ. και πλάτους 45-100 μ. Η πόλη βρισκόταν στους πρόποδές του. Τα ανάκτορα βρίσκονταν στο κέντρο οχυρωμένης ακρόπολης, που η αρχαία παράδοση είχε συνδέσει τα τείχη της με τους Κύκλωπες, γιατί η οικοδόμηση της θεωρήθηκε αδύνατη για τα ανθρώπινα μέτρα. Μάλιστα τα θεωρούσαν ως θαύμα και τα σύγκριναν με τις αιγυπτιακές πυραμίδες. Τα τείχη αυτά εκτείνονται σε όλο το επίπεδο του λόγου και φτάνουν σε ύψος έως τα 7 μ. Πρόκειται για επιβλητικά μνημεία της αρχαίας αρχιτεκτονικής, με σήραγγες, όπου το πάχος του τείχους φτάνει τα 17 μ. και κάποτε τα ξεπερνά. Ανάκτορο Τίρυνθας.

Αυτό το ανάκτορο ανακαλύφτηκε το 1884 από τον Dorpfeld και σώζεται αρκετά καλά. Το όλο σχέδιό του είναι απλό και πρακτικό. Το ανάκτορο της Τίρυνθας και ίσως και άλλα διαμερίσματα γύρω από αυτό έφεραν διακοσμήσεις τοιχογραφικές, οι οποίες παρουσιάζουν απλά διακοσμητικά στοιχεία ή και διάφορες σκηνές από τη ζωή του ανακτόρου. Οι διαστάσεις του ανακτόρου είναι 11,80 Χ 9,80 μ. και αποτελείται από τρεις χώρους: την εξωτερική στοά, τον πρόδομο και τον δόμο. Θεωρείται πιθανό ότι τους τοίχους της αίθουσας κάλυπτε ξύλινη επένδυση και στο κατώτερο μέρος της ανακαλύφτηκαν πλάκες από αλάβαστρο με γλυπτά κοσμήματα ρόδακες, ανθέμια, σπείρες.

Γύρω στα μέσα του 8ου π.Χ. αιώνα κτίστηκε επάνω στα ερείπια της Τίρυνθας ένα από τα παλιότερα γνωστά ελληνικά ιερά. Πρόκειται για τον αρχαϊκό ναό της Ήρας. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ταφικά μνημεία, όπως οι λακκοειδείς και θολωτοί τάφοι των Μυκηνών, δεν βρέθηκαν στην περιοχή της Τίρυνθας.

ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΤΕ ΜΑΡΤΗ;

Από τη 1η Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Φτιάχνεται την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου και φοριέται είτε σαν δαχτυλίδι στα δάχτυλα, είτε στον καρπό του χεριού σαν βραχιόλι. Καμμιά φορά φοριέται ακόμα και στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, ώστε να μην σκοντάφτει ο κατοχός του.

 "Μάρτη" δεν φορούσαν μόνο οι άνθρωποι. Σε σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή όλη τη νύχτα στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες για να προστατέψουν το νερό από τον ήλιο και να το διατηρήσουν κρύο. Σε άλλες περιοχές το φορούσαν μέχρι να φανούν τα πρώτα χελιδόνια, οπότε και το άφηναν πάνω σε τριανταφυλλιές, ώστε να τον πάρουν τα πουλιά για να χτίσουν τη φωλιά τους. Αλλού πάλι το φορούν ως την Ανάσταση, οπότε και το δένουν στις λαμπάδες της Λαμπρής για να καεί μαζί του.

 Ο «Μάρτης» ή «Μαρτιά» είναι ένα παμπάλαιο έθιμο εξαπλωμένο σε όλα τα βαλκάνια, λόγω της υιοθέτησής του από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι και το διατήρησαν. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια, επειδή οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων συνήθιζαν να δένουν μια κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.