Στην Ελλάδα ο χορός εξακολουθεί να είναι μέρος ενός εθίμου. Μπορεί τα έθιμα να ατόνησαν ή να μεταβλήθηκαν σε απλές διασκεδάσεις ή σε τουριστικά θεάματα, μπορεί να έχασαν τη βαθύτερη κοινωνική σημασία τους που τα έκανε απαραίτητα, όμως κάτι έχει μείνει. Για τον Ελληνα ο χορός είναι μια σοβαρή υπόθεση, μεταφέρει νοήματα. Γι αυτό οι ξένοι απορούν που συχνά οι χορευτές δείχνουν κατσουφιασμένοι, ακόμα και στα χορευτικά συγκροτήματα όπου περιμένουν να δουν το μόνιμο χαμόγελο που έχει καθιερωθεί.
Το έθιμο ακολουθεί ένα σενάριο, είναι μια προδιαγεγραμμένη διαδοχή πράξεων, μια από τις οποίες μπορεί να είναι ο χορός. Χορεύουν λοιπόν τότε γιατί πρέπει να χορέψουν τότε, και χορεύουν έτσι γιατί πρέπει να χορέψουν έτσι. Οι παλιοί έλεγαν σε κάποιον που δίσταζε: Ελα να χορέψεις για το καλό. Υπάρχει στο βάθος μια δόση υποχρέωσης, μια διάσταση προσφοράς, συνεισφοράς στην κοινότητα. Μπαίνοντας στο χορό ξέρεις ότι ανεβαίνεις σε μια σκηνή για να παίξεις το ρόλο που σου αναλογεί σε ένα δρώμενο, ξέρεις ότι σε παρατηρούν όλοι όπως σε ένα θέατρο, περιμένουν να τους δώσεις κάτι.
Αυτή η έντονη θεατρικότητα έχει σχεδόν χαθεί από καιρό στην Ευρώπη, όπου ο χορός δεν είναι παρά διασκέδαση ή θέαμα. Η θεατρικότητα αυτή έχει περισσότερο την έννοια της τελετουργίας και λιγότερο της θεαματικότητας. Ο ίδιος ο χορός είναι στραμμένος προς τα μέσα, αναγκαστικά άλλωστε αφού έχει σχήμα κύκλου. Ο χορευτής χορεύει πρώτα για τους συγχορευτές του, μετά για τον ίδιο και μετά για τους τριγύρω. Προσέχει σε ποια θέση θα μπει στον κύκλο, χορεύει μπροστά όταν έρθει η σειρά του, δεν ξεφεύγει από το άγραφο πρωτόκολο συμπεριφοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου